دانلود فیلم ذوب شدن پادشاه | تیک فیلم

«ذوب شدن پادشاه» فيلمي پرمدعا، جسور و تازه است. اگر بدون هيچ پيش‌زمينه‌اي به ديدن اين فيلم برويم، در ابتدا با ديدن هر سکانسش نااميدتر مي‌شويم و نمي‌فهميم با چه فيلمي طرفيم، حتي ممکن است سالن سينما را ترک کنيم اما در نيمه‌ دوم ورق برمي‌گردد و مخاطب به‌شدت غافلگير مي‌شود. اين جاست که متوجه مي‌شويم وارد بازي پيچيده‌اي با خالق اثر شديم و حالا بايد هر لحظه منتظر رودست خوردن باشيم. اين جسارت براي هوتن زنگنه که «ذوب شدن پادشاه» اولين اثر بلندش است، بسيار قابل تقدير است. در نيمه‌ اول فيلم قصه‌اي کليشه‌اي تعريف مي‌شود که در واقع داستاني است که نويسنده درون فيلم دارد آن را ‌مي‌نويسد . داستان آبکي دو زوج عاشق و روابط سطحي و تکراري‌شان. زنگنه در اين نيمه از فيلم کاملا متناسب با نوع قصه‌اي که تعريف مي‌کند، پيش مي‌رود. ديالوگ‌هاي بازيگران بسيار شبيه داستان‌هايي از اين دست است که فيلم اتفاقا به نقد آن مي‌پردازد. داستان‌هاي سطحي و پرفروش. اما در نيمه دوم روند فيلم و ديالوگ‌ها تغيير مي‌کند و مخاطب غافلگير مي‌شود. فيلم از حالت داستاني خارج مي‌شود و شکل مجادله و بحث به خود مي‌گيرد. شخصيت‌هاي داستان که گويا از داستان بيرون آمده‌اند تا انتقام ناکامي‌هايشان را از نويسنده و خالق‌شان بگيرند، با او وارد بحث و گفت‌وگو مي‌شوند. در اين بخش فيلم، فيلمساز سوالاتي را مطرح مي‌کند که به نظر دغدغه خودش است. گويا او با مطرح کردن دغدغه‌هايش در پي پاسخ سوال است. بازيگرانش را مقابل هم قرار مي‌دهد، تا با بلندبلند فکر کردن و بحث، به نتيجه برسند. شايد او هم در اين ميان توانست پاسخي براي سوالاتش پيدا کند. ذوب شدن پادشاه تا حد زيادي پرحرف است و حرف‌هاي گلدرشتي مي‌زند که مشخص نيست ايدئولوژي کارگردان است يا تنها بخش‌هايي از فيلمنامه. فيلم درفرم فيلم‌هاي کلامي همچون سانست ليميتد قرار مي‌گيرد که پرحرفي و پرگويي‌اش را توجيه مي کند. اما اينکه چقدر در اين مسير موفق است، بحث ديگريست. در بيشتر مواقع تريبون در دست فرهاد کمالي است که به نظر مي‌رسد بيشترين قرابت را با عقيده نويسنده و فيلمساز دارد و تعادلي که لازم است، رعايت نمي‌شود. لازمه اين بحث و پرگويي ايجاد موازنه بين دو يا چند نفري که با هم مشغول بحث هستند، است تا ببيننده کسل نشود و خط بحث را از دست ندهد. در «ذوب شدن پادشاه» فرهاد کمالي متکلم وحده است و اجازه دفاع و سخن گفتن به مريم ستوده و حتي همسويانش را نمي‌دهد. اين بحث و مجادله‌هاي يک طرفه در راستاي نقد نويسنده‌اي‌ است با دغدغه‌هاي سطحي، که رمانش به تيراژ بالايي رسيده است. بحث و جدل‌ها گاهي با نمايش تصاوير آرشيوي از فقر و بدبختي جوامع بشري همراه مي‌شود و نويسنده را تشويق مي‌کند که به‌جاي نوشتن رمان‌هاي آبکي، درد جامعه را لمس و بازگو کند. هر چند مريم ستوده در دفاع از خودش مي‌گويد اگر ننويسم، ديوانه مي‌شوم. اين ايرادات البته با پايان‌بندي داستان که مي‌رساند کساني که سراغ مريم ستوده آمده‌اند، شخصيت‌هاي داستانش نيستند و از طرف روانکاوش فرستاده شده‌اند، برطرف مي‌شود. اما تنها به‌لحاظ اصول، هنوز اين ايراد بر فيلم وارد است که زدن اين حرف‌هاي گلدرشت و منتقادانه جذابيت بحث و مبادله را پايين مي‌آورد و مخاطب را کسل مي‌کند و نمي‌تواند توجيه مناسبي براي گذاشتن اين سخنان که تا حدي دغدغه شخصي و يک سويه است، در دهان بازيگر باشد. اگر فيلم را با فيلم‌هايي در همين فرم، يعني ديالوگ‌محور مانند «سانست ليميتد» يا «خداي کشتار» مقايسه کنيم پي مي بريم که ويژگي‌ بارز اين‌گونه فيلم‌ها جذابيت بحثي است که بين شخصيت‌ها درمي‌گيرد تا مخاطب بتواند لوکيشن محدودي را که منحصر به اين دست فيلم‌هاست، تحمل کند. زنگنه تا حدود زيادي، از پس اين کار برآمده اما کاملا موفق عمل نکرده است. هر چند مي‌توان روانکاوانه بودن فيلم را ويژگي ديگر اين فيلم دانست و از آن منظر بررسي‌اش کرد اما فرم پرگو و مجادله‌ايش سطح رويي و بارزتر آن است و بيشتر نگاه‌ها را سمت خودش‌ مي‌کشاند. «ذوب شدن پادشاه» به لحاظ تصويري و ساختاري، فيلم تميز و آبرومندي است. اگرچه فيلم با بودجه کم و مجوز تله فيلم ساخته شده، اما وسواس فيلمساز در رعايت درست قاب و چيدن ميزانسن، عيان است. ساختار فيلمنامه درست و اصوليست و وسواس شديدي که زنگنه در دادن پاسخ به سوالات و ابهاماتي که مطرح کرده، نشان مي‌دهد او به اصول روايت آشناست. بازي‌ها اغلب سرد و تصنعي هستند که تا حدودي با نوع روايت و کندي و کشدار بودن انتخابي فيلمساز هماهنگ است که بيشتر به فيلم‌هاي اروپايي تنه مي‌زند. اما با مقايسه بازي فرشيد نوابي با ديگران متوجه مي‌شويم تا حدي بازي‌هاي سرد و تصنعي ناشي از کم‌تجربگي بازيگران يا تئاتري بودن سبک بازي‌شان و عدم توانايي کارگردان در گرفتن بازي از آنهاست. کدها و نشانه‌هايي که فيلمساز در جاي‌جاي فيلم گذاشته است، در صحنه ريختن ماست روي سر کاووس به اوج خودش مي‌رسد و نشان مي‌دهد او توانايي هنرمندانه رد شدن از خط قرمزها را دارد. «ذوب شدن پادشاه» خبر از پا گذاشتن فيلمسازي با سواد و خوش ذوق مي‌دهد. باشد که زنگنه در فيلم‌هاي بعديش کمتر شعار بدهد و طيف گسترده‌تري از سينمادوستان را مخاطب قرار دهد.